Ontmoeting zonder elkaar ooit tegen het lijf te zijn gelopen
De Werfplaats is een experimenteerruimte waarin een losse coalitie van makers, die elkaar nog niet kennen, uit verschillende disciplines samenkomen. In de vijfde editie van deze multidisciplinaire werkplaats ontvangen we dit jaar: Celine Daemen, Lucas Devroe, Renée Goethijn, Oona Libens en Salomé Mooij. Voor Festival Cement in Isolement hebben zij ervoor gekozen om elkaars praktijk door middel van kettingbrieven te bevragen. Elke maker begint met het toelichten van waar hij of zij mee bezig is, en krijgt dan om de beurt een brief van één van de andere werfplaatsmakers. Het is een open uitnodiging om in elkaars praktijk te duiken zonder dat ze elkaar ooit tegen het lijf zijn gelopen.
Lees hieronder van elke maker de eerste brief. Dagelijks wordt deze aangevuld met de reactie van een ander.
📷 Thomas Lenden
CELINE DAEMEN
“We zouden gisteren begonnen zijn aan onze Werfplaats bij Cement. Wat jammer dat we elkaar nu niet in levende lijve ontmoeten. We zitten al ruim een week in Corona-isolement. In onze huizen balanceren we op de dunne grens tussen alleen zijn en eenzaam zijn. Des te mooier is het om juist nu nieuwe mensen te ontmoeten. Ik ben ongelofelijk nieuwsgierig naar jullie!”
Lees hier de brief van Celine
Oona aan Celine
"Je schrijft over je fascinatie voor figuren die verdwijnen in hun verbeelding, melancholische en eenzame personen*. Denk je dan aan mensen op de grens van de waanzin? Herken je jezelf daarin?"
Lees hier de brief van Oona aan Celine
Salomé aan Celine
"De vraag is dus misschien; hoe verhoud ik me als kunstenaar tot die eeuwenoude traditie van de melancholie en het wereldbeeld dat uit het existentialisme spreekt?"
Lees hier de brief van Salomé aan Celine
Lucas aan Celine
"Melancholie is in mijn ogen extreem verbonden met verdriet. En mijn verdriet is niet vergelijkbaar met iemand anders verdriet. Maar verdriet zorgt er wel voor dat we onze eigen emoties beter verstaan/begrijp/vorm geven en tastbaar maken."
Lees hier de brief van Lucas aan Celine
Renée aan Celine
"De hang naar het onvatbare ervaar ik ook regelmatig. Ik ga dan in de surrealistische schilderkunst duiken. Schilderijen van Leonora Carrington bijvoorbeeld. Ik geloof dat die fascinatie als een soort antidotum moet dienen tegen een wereld die steeds rationeler wordt naarmate we haar mathematischer en technologischer inrichten."
Lees hier de brief van Renée aan Celine
LUCAS DEVROE
“Ik kan maar niet ontsnappen uit deze bizarre droom. Ik heb dan ook besloten om nog even in deze droom te blijven hangen en te zien waar hij mij mee naartoe zal nemen”
Lees hier de brief van Lucas
Renée aan Lucas
"Ik denk dat collectiviteit het antwoord is op het heersende klimaat. Dat het een zachte vorm van verzet kan zijn tegen een kapot bespaard kunstenlandschap bijvoorbeeld. In plaats van elkaar te beconcurreren, kunnen we maar beter onze krachten bundelen."
Lees hier de brief van Renée aan Lucas
Celine aan Lucas
"Ken je het begrip Soudade? Het is een van oorsprong geloof ik Braziliaans begrip voor een diep melancholisch gevoel van verlies. Het wordt vrij uitgebreid bezongen in de fado."
Lees hier de brief van Celine aan Lucas
Oona aan Lucas
"Hoe meer een groep zich synchroon of collectief gaat gedragen, hoe meer het één lichaam, één “monster” wordt. Dat kan nogal bedreigend overkomen."
Lees hier de brief van Oona aan Lucas
Salomé aan Lucas
"Ik ben trouwens wel heel blij dat er zoveel synchoniciteit plaats vindt buiten het menselijke culturele of politieke handelen. De flamingo’s, de haringen. Het caleidoscopische filmpje deed me denken aan een petrischaaltje en toen dacht ik aan al die microben, en al die synchrone DNA moleculen en toen ontplofte mijn hoofd… van al die synchoniciteit in de wereld."
Lees hier de brief van Salomé aan Lucas
OONA LIBENS
“Het begin van een brief heb ik altijd moeilijk gevonden. Laat ik dat daarom maar netjes overslaan ………………………………………………………………………………………………. en direct overgaan tot het situeren van m’n artistieke praktijk.”
Lees hier de brief van Oona
Salomé aan Oona
"[I]n gesprekken ben ik erachter gekomen dat de gemeenschappelijke verbeelding over een hele verre toekomst bijna altijd leidt tot het idee dat wij als mensen alleen nog zwevend bewustzijn zijn, of een soort talking heads…"
Lees hier de brief van Salomé aan Oona
Lucas aan Oona
"Ik deed net even de opdracht van Salomé en ik werd ervan bewust dat ik binnen 100, 1000, 10.000, 100.000 jaar een foto, een video of concept zou zijn dat door de technologie wordt vastgehouden of gecreëerd."
Lees hier de brief van Lucas aan Oona
Renée aan Oona
"Bij het lezen van je brief, meer bepaald het deel waarin je jouw werk beschrijft als een uitvergroot apparaat, en dat die machine soms hapert en stottert, en dat je het ding dan moet stilleggen om het probleem op te lossen alvorens verder te kunnen gaan, kreeg ik een visioen van jou als de vrouwelijke, hedendaagse versie van Charlie Chaplin uit de film “Modern Times”."
Lees hier de brief van Renée aan Oona
Celine aan Oona
"Ik zou af willen van het idee dat wat we digitaal meemaken hetzelfde is als onze fysieke werkelijkheid. In mijn droom omarmen we de digitale wereld als fundamenteel anders en richten we haar in als een nieuwe planeet die we hebben ontdekt."
Lees hier de brief van Celine aan Oona
RENÉE GOETHIJN
“Ik staar deze dagen vaak naar een scherm en ook vaak door het raam. Ik zie de lege straat en hier en daar een plastic zak die voorbij danst. Ik probeer mij voor te stellen dat - wanneer het toegestaan is om terug te keren naar ons dagelijkse leven - er een nieuw tijdperk aanbreekt waarin we niet meer terugkeren als de goeie ouwe antropocentrische mens, maar veranderd zijn in post-mensen. Met post-neuzen, post-lippen, post-oren en post-ogen.”
Lees hier de brief van Renée
Celine aan Renée
"Vandaag improviseerde ik in je raamkozijn. Dit is een brief zonder woorden."
Lees hier de brief van Celine aan Renée
Oona aan Renée
"Over schimmels gesproken, wie zei ook weer dat de mensheid een schimmellaagje is op de aardkorst?"
Lees hier de brief van Oona aan Renée
Salomé aan Renée
Wat zou jouw landschap zeggen als een mens zou proberen te bedenken en voelen wat het landschap zou zeggen? Ik denk dat ik als landschap zou zeggen: “Ik imiteer niet! Ik ben natuur. Godnondeju! Hoe vaak moet ik het nog zeggen?”
Lees hier de brief van Salomé aan Renée
Lucas aan Renée
"In mijn ogen staat het landschap nooit op zichzelf maar altijd in connectie. Bovendien geloof ik in het feit dat het landschap continue aan het woord is, alleen hebben we/de mens nog steeds geen vertaling gevonden."
Lees hier de brief van Lucas aan Renéé
SALOMÉ MOOIJ
"Ik maakte een performance, reconstructie van een schuilplaats, vanuit mijn nieuwsgierigheid naar plekken waar je even kan zijn zonder in een economische logica te zitten en waar je je kunt terugtrekken uit de functionele stroom van het dagelijks leven. Nu is er nauwelijks nog een functionele stroom in de stad maar schuilen lijkt des te noodzakelijker, uiteraard al helemaal voor zij die niet naar binnen kunnen maar toch met dezelfde maatregelen worden tegemoet getreden.”
Lees hier de brief van Salomé
Lucas aan Salomé
"Momenteel heb ik geluk dat de zonnestralen neervallen op het houten tafeltje waar ik aan zit. Dit zorgt ervoor dat ik toch een beetje word opgewarmd. Daarnaast heb ik voor mij een stukje zelfgemaakt OREO-cheesecake staan."
Lees hier de brief van Lucas aan Salomé
Renée aan Salomé
"Ik zou benieuwd zijn naar hoe jouw Michelin-gids van schuilplaatsen in de openbare ruimte eruit zou zien. Je zou dan sterren kunnen geven in de verschillende categorieën waarop je schuilplaatsen beoordeeld (comfort, bereikbaarheid, uitzicht, grootte, details, etc.)"
Lees hier de brief van Renée aan Salomé
Celine aan Salomé
"Inmiddels ben ik 1.80m en zou ik me eigenlijk graag nog eens verbergen. Er even niet zijn maar bovenal: giechelend de wereld te slim af zijn."
Lees hier de brief van Celine aan Salomé
Oona aan Salomé
"Ik hield een tijdje een lijst bij van zo’n plaatsen in Gent, plekken die geen plek op de kaart hebben, waar chaos en poëzie samen gaan. Ik herinner me zo een plek uit mijn kindertijd. Niet ver van ons huis, een beetje verder in de straat was een soort binnenplein, aan de voorkant van een gigantisch verlaten gebouw."
Lees hier de brief van Oona aan Salomé