Makersduo Plankton bestaat uit Sonja van Ojen en Hendrik Kegels. Allebei studeerden ze af aan de Toneelacademie Maastricht met de Performance opleiding. Hier leerden ze elkaar kennen en ontdekten ze hun gedeelde fascinatie voor fantasiewerelden, miniaturen, knutselen en de magie van het alledaagse. Daarnaast bleken ze ook dezelfde beeldtaal te spreken. Sindsdien werken ze samen en maken ze beeldend theater voor alle leeftijden.

In 2022 werd Plankton gebombardeerd tot Cement en PLAN maker. In 2023 staat Sonja met haar voorstelling Het Donker op Festival Cement.

Om ze beter te leren kennen, stelden we Plankton een aantal vragen:

Naar welke kunstenaar, dood of levend, kijken jullie op en waarom?

Ursula K. Le Guin, fantasy en science fiction schrijver. We bewonderen hoe ze totaal andere werelden kan creëren die helemaal uit andere regels en ideeën zijn opgebouwd dan de onze. En hoe ze dan die andere manieren van denken alle aspecten van die werelden en samenlevingen laat beïnvloeden. Door haar werk te lezen krijg je het echt het gevoel dat totaal andere werelden en systemen mogelijk zouden zijn. Daarnaast is het ook heel mooi hoe ze tijdens haar leven tot inzichten kwam (over bijvoorbeeld feminisme) om zich daar vervolgens over uit te spreken en vandaaruit ook kritisch op eerder werk kon reflecteren. We hopen ook op zo'n open manier met ons eigen werk om te kunnen gaan!

Hebben jullie een gemeenschappelijke droom?

Onze grootste dromen zijn bij toeval vaak klein. Daar zijn we erg blij om want dat wil zeggen dat al (we hebben ze even geteld) 21 van onze dromen in vervulling zijn gegaan. Zoals bijvoorbeeld op het podium staan van HetPaleis (Jeugdtheater in Antwerpen) of onze eigen professionele knutselkist hebben. 
Maar als we heel eerlijk zijn willen we eigenlijk niets liever dan met dieren, planten en schimmels kunnen praten. Dan zou er ergens een groot bos zijn met allemaal beestjes en paddenstoelen waarbij we op visite kunnen gaan met beukennoten en overrijp fruit. Dan zouden een paar van hen misschien wel toe willen treden tot ons collectief, een vosje en een stukje mos bijvoorbeeld. Samen met hen zouden we pas écht post-humanistische voorstellingen maken.

Welke woorden gebruiken jullie vaak tegen elkaar?

Floepsie fliepsie bijvoorbeeld of smekkel. Als we met elkaar praten, vervangen we soms stukjes van de zin door zulke verzonnen woorden. Soms omdat we een woord zijn vergeten, maar soms ook gewoon omdat het communiceren leuker maakt! Mensen kijken ons dan wel eens met fronsende blik aan omdat ze geen idee hebben waar we het over hebben. Maar het verassende is dat wij elkaar altijd begrijpen. "Sonja kan je mij de flopsie even doorgeven?” Sonja kijkt even rond, neemt de abrikozen jam van tafel, schuift hem Hendriks kant op en zegt “Alsjeblieft”. “Dankjewel!"

Wanneer waren jullie zelf het bangst?

Ik (Sonja) ben denk ik het bangst tijdens of net na nachtmerries, op zo het moment waarop je niet zeker weet of het echt was of niet. Daar maak ook vaak veel engere dingen mee dan in het echt! Word ik achtervolgd door een wolf bijvoorbeeld, of komen mensen waarvan ik hou in levensbedreigende situaties terecht. In de echte wereld heb ik niet zo vaak echt grote angst maar meer zenuwen of zorgen. Ook in écht gevaarlijke situaties in het echt heb dat ik dan juist in een soort praktische modus schiet, om het op te lossen.

Wat zou je het liefst voor altijd bijhouden?

We zijn er laatste achter gekomen dat we allebei al jaren kleine spulletjes in de zakken van onze jassen of broeken bijhouden. Zoals bijvoorbeeld de sleutel van een lang geleden gestolen fiets in Sonja’s gele jas. Of het afgebroken klipje van de rits van Hendrik’s spijkerbroek die in de achterzak is blijven zitten. Ze zitten al jaren in die kledingstukken en we nemen ze al jaren met ons mee. Soms vergeet je ze en dan steek je je hand in je zak en denk je “huh, wat is dit?, Dat is waar, het puzzelstukje!" Je pakt het vast en kijkt een naar. En elke keer als je beslist om het niet weg te gooien maar opnieuw in je jas te stoppen wordt de waarde van het puzzelstukje, een boodschappenlijstje of een kiezelsteentje een beetje groter. Het worden relikwieën. Het is mooi dat iets wat eerst als nutteloos of verwaarloosbaar wordt aangezien en kostbare lading krijgt. Het kapotte klipje van de rits van Hendriks spijkerbroek kan geen rits meer sluiten, het heeft zijn functie verloren. Maar toch is het waardevol genoeg om te bewaren.