MARIJN GRAVEN (2017

MARIJN GRAVEN (2017 - HEDEN)

Marijn Graven (1984) studeerde in 2017 af aan de Regie Opleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Er gingen een studie Theaterwetenschap, wat marketingbanen in het theaterveld en twee jaar deeltijd acteursopleiding aan vooraf voordat ze besefte dat ze een regisseurshart heeft. Voor Festival Cement 2021 maakt Marijn de Cement Productie A MA ZON EN, een erotisch rouwritueel, in coproductie met Het Zuidelijk Toneel.

Marijn maakte in 2017 de Festival Cement/ Het Zuidelijk Toneel coproductie de Elyzeesche velden, een gelukzalig oord en won in datzelfde jaar de André Veltkamp Beurs en de AHK Eindwerkprijs met de collectief gemaakte afstudeervoorstelling de Louteringsberg, waarbij o.a. George Dhauw, Simone Eggen en Maartje Prins betrokken waren. In oktober 2017 ging Nachtwerk in première, een voorstelling die ze maakte onder de vleugels van Frascati Producties. In maart 2018 ging tijdens Festival Cement Narziss I Hildegard I Goldmund in première, een coproductie van Het Zuidelijk Toneel en Festival Cement. In het najaar van 2018 werkte Marijn voor Frascati Producties aan Prospero e Miranda, een herschrijving van Shakespeares De Storm. Komende jaren zal ze haar werk verder ontwikkelen bij PLAN Brabant en Frascati Producties. Voor Festival Cement 2019 maakte Marijn de Cement Productie LO LIE TAA, een coproductie met Het Zuidelijk Toneel.

Marijn maakt intieme, aansprekende voorstellingen vol verhalen die tegelijk persoonlijk en universeel zijn. Samen met haar acteurs en het publiek gaat zij op zoek naar antwoorden op grote en kleinere levensvragen, bijgestaan door een breed scala aan historische figuren en fictieve personages. In haar theater, waar verbeelding en realiteit elkaar aanraken, maakt zij de grote verhalen uit het wereldrepertoire tot een spiegel voor herkenbare, alledaagse zorgen en verlangens.

Op Festival Cement 2021 presenteerde Marijn haar nieuwe voorstelling en Cement Productie A MA ZON EN - een erotisch rouwritueel, een coproductie met Het Zuidelijk Toneel.

Voor Festival Cement 2022 maakt Marijn samen met Iris Carta K.U.S., een rituele vrijplaats om te verzoenen.

Website Marijn Graven

Teaser K.U.S. _ een verzoeningsritueel

K.U.S. – een essay in ontmoetingen

Theatercriticus Elise van Dam schreef een essay bij K.U.S. – een verzoeningsritueel, het werk van Iris Carta en Marijn Graven. Het werd een beschouwing gestuurd door ontmoetingen.

K.U.S. (2022)

Tijdens K.U.S. K inaesthetics of U nion and S urrender bieden Marijn Graven en Iris Carta een vrijplaats om te verzoenen, verlichten, verzachten, verstillen, vertrouwen, vergeven, verbeelden, verzuchten, verkwikken, verbranden, versterken, verankeren, verwonderen, verwarmen, voeden en verteren.

Brief aan de toeschouwer

Lieve Meemaker, We hebben elkaar al enige tijd niet getroffen, langer dan we gewend zijn. Althans niet op hetzelfde moment in dezelfde fysieke ruimte. De plek bij uitstek waar ik je graag zie.

A MA ZON EN een erotisch rouwritueel (2021)

Hoe komen we bij zinnen na verlies? In de huidige versie van A MA ZON EN is het leed al geleden en treffen we geen Amazones maar alleen een gids die met ons een ondergrondse ruimte zal betreden. In een persoonlijk audiolandschap tasten stem en lichaam af hoe de rouw aan te gaan en de liefde te eren.

Zweten & rouwen

De spanning die vooraf gaat aan een theaterbezoek wordt versterkt door de heersende theatercodes. Dan heb ik het niet over het binnengaan van de zaal zelf, nee, daarvoor nog; je fiets wegzetten, de foyer inlopen, aanschuiven, je gereserveerde ticket afhalen. Het gaat over zien en gezien worden, natuurlijk, maar de alomtegenwoordige ijdelheid van menig theaterbezoeker (ondergetekende incluis) is weinig interessant. Boeiender is: het wachten. Het staan.

A Way of Seeing - A MA ZON EN

Ongepland vergezelde Rita Hoofwijk een toeschouwer bij het bezoeken van enkele voorstellingen op Expeditie Cement. Ze spreken elkaar voor en na het kijken. Op 8 augustus bezocht ze A MA ZON EN.

Een doos vol tranen

Marijn Graven neemt in haar performance A MA ZON EN een erotisch rouwritueel afscheid. Ter voorbereiding lijstte ze voor ons op wat er van haar liefde overblijft nu ze heeft gebroken met haar ex-vriend en een vriendin van haar plotsklaps uit het leven stapte.

LO LIE TAA (2019)

De klassieker Lolita van Vladimir Nabokov werd voor het eerst gepubliceerd in 1955. Het boek, dat de obsessie van een man voor een twaalfjarig meisje beschrijft, was destijds zeer controversieel. De roman is volledig geschreven vanuit het perspectief van de mannelijke hoofdrolspeler. Wat gebeurt er als we dit perspectief omdraaien?

‘Het is artistiek oninteressant om geen angst te tonen’

Een dubbelinterview met Marijn Graven & Ira Brand.

De Louteringsberg (2018)

GRAVen is het collectief bestaande uit Elise van Dam, George Dhauw, Simone Eggen, Marijn Graven, Lucas de Groen, Karlijn Hemmer, Thomas Janssens en Maartje Prins. Als groep maken ze, samen met het publiek, nog een laatste tochtje.

De Elyzeesche velden, een gelukzalig oord (2017)

Graven & Graven vroegen twee échte zussen om de zussen uit A Streetcar Named Desire te spelen. Wat is echt en wat gespeeld?

Terug naar overzicht Cement Producties