Maak kennis met Johannes Wirix-Speetjens
Johannes (*Sint-Niklaas, 1997) is als Belg opgegroeid in Haarlem en studeerde in juni 2020 af als master in drama op het Conservatorium van Antwerpen. Hij is theatermaker, toneelschrijver en -speler. Door in Rome te hebben verbleven in het kader van een Erasmus-uitwisseling schrijft en speelt hij ook in het Italiaans.
In 2019-2020 liep hij achtereenvolgend stage bij Ignace Cornelissen in België en het Nationale Theater in Den Haag. In januari 2020 won hij in Rome de tweede prijs van de Premio Internazionale Lydia Biondi 2019 voor het schrijven en interpreteren van zijn monoloog Sono tutti loro. Deze monoloog bracht hij in 2021 op het theaterfestival voor jonge makers Dominio Pubblico in het Teatro India in Rome.
De tekst van zijn eerste voorstelling Zonderlingen wordt gepubliceerd bij De Nieuwe Toneelbibliotheek. Johannes was ook te zien in voorstellingen van Ontroerend Goed en theater Heimathafen Neukölln in Berlijn. Hij is vaste gast bij Het Nationale Theater waarin hij momenteel te zien is in De Eeuw Van Mijn Moeder van Eric De Vroedt.
Vijf vragen aan Johannes:
Als je niet jezelf mag kiezen, wie zou je dan willen zijn?
Het personage uit Zonderlingen dan, denk ik. Hoewel hij erg op mij lijkt. Ik bewonder zijn moed en levenslust ondanks wat hij heeft meegemaakt.
Voor welke fout heb je de meeste tolerantie?
Ik kom niet zo snel op iets dat ik een ‘fout’ noem, hoogmoed misschien. En mensen die nog niet naar een theatervoorstelling van een jonge maker zijn gaan kijken.
Wat is je favoriete motto?
Mijn motto’s zijn niet eeuwig, maar momenteel door haar overlijden en passend bij Zonderlingen: ‘Grief is the price we pay for love’ (Queen Elizabeth II).
Naar welke kunstenaar, dood of levend, kijk je het meest op en waarom?
Adelheid Roosen. Bij haar komen mens, maatschappij en kunst altijd samen.
Theaterkrant over Zonderlingen:
“Zonderlingen is een gedurfde solo, die door de sterke tekst vol sprekende observaties en metaforen, en het integere, aardse spel van Wirix-Speetjens juist onverwacht naar de keel grijpt.”