Hallo met... Tom en Jolein

Tom Heintz en Jolein Kop zijn als scenografen en theatermakers bezig met de aandacht voor de kleine dingen van het leven, om momenten te creëren die verwondering oproepen. Een bijna twee meter hoge maquette van de portiekflat van de makers vormt het toneel voor een spel van licht en donker. Een combinatie tussen lichtkunst, beweging en beeldend theater nodigt je uit tot een moment van vertraging en verstilling. De schaduwen en reflecties van het licht worden eindeloos getransformeerd door het passeren van de tijd.

Hoe zou je willen sterven?
Tom: Dit lijkt mij een lekkere vraag om mee te beginnen. Eerlijk gezegd ben ik best wel bang voor de dood. Ik zou willen sterven zonder spijt en met het idee dat ik alles uit mijn tijd heb gehaald.

Deze angst voedt mijn drang om in het heden te zijn en zorgt als het ware voor een vicieuze cirkel. Ik wil niet dat mijn tijd verloren gaat, waardoor ik constant jaag naar de toekomst, met als gevolg dat ik het huidige moment juist mis. Nou ja, dit zijn van die gedachten die de kop opsteken als je niet kunt slapen. Als maker en mens probeer ik tegengewicht te bieden door te verstillen en te vertragen.

Jolein: Goeie binnenkomer Tom. Ik hoop in een keer weg te zijn. Ik zou niets ergers vinden dan weten wanneer mijn einde is. Laat het me maar overkomen, dan heb ik er namelijk ook geen controle over.

Welke superkracht zou je graag willen hebben?
Jolein: Ik slaap nog steeds met knuffels, al 28 jaar, en ik ben er bijna trots op. Ze hebben allemaal een naam en vroeger hadden ze zelfs stemmetjes. Deze knuffelwezens bieden mij de zachtheid en veiligheid in het leven die ik soms een beetje mis naar mezelf toe. Wat ik echt heel tof zou vinden als superkracht, is het vermogen om te praten met objecten en ook met mijn knuffels. In ons werk probeer ik het materiaal te laten spreken door middel van beweging en licht, om terug te gaan naar de essentie van een object. Het zou geweldig zijn als de objecten dus echt kunnen aangeven of dat is wat ze willen. Op die manier ben ik niet slechts een poppenspeler, maar echt een co-creator met de objecten.

Tom: In eerste instantie wilde ik iets zeggen over vliegen met de snelheid van het licht, lasers uit mijn ogen kunnen schieten of het lezen van gedachten. Maar het lijkt me ook wel fijn om soms juist mijn gedachten uit te kunnen schakelen.

Wie zijn je favoriete auteurs?
Jolein: Laatst is het boek ‘Hoe overleef ik alles wat ik  niemand vertel?’ van Francine Oomen uitgekomen. Na het lezen van dat boek bedacht ik me hoeveel impact ze op mij als tiener had met haar boeken en nu ook weer met dit boek. Inzicht in mezelf en in anderen. Ik verslond die boeken. Ze waren herkenbaar voor waar ik doorheen ging als puber en gaven me troost. Ik was niet alleen.

Tom: Ik heb niet echt een favoriete auteur, maar wel een favoriet boek, ‘Dat wat overblijft van Tom McCarthy.’ Het verhaal gaat over een man die na een ongeluk al zijn herinneringen verliest en acht miljoen euro zwijggeld krijgt – zonder precies te weten waarvoor. Hij heeft het gevoel niet echt meer deel uit te maken van de wereld en besluit zijn recent verkregen vermogen te gebruiken om de flarden van herinneringen die hij nog heeft, opnieuw tot leven te brengen. Hij koopt een volledig flatgebouw en huurt een productieteam en een horde acteurs in om eindeloos de kleinste details na te spelen, keer op keer, op keer.

Wat is je favoriete bezigheid?
Jolein: Het mooiste antwoord zou zijn met Tom aan onze stukken werken, het werken met materialen en tegelijkertijd filosoferen over wat het kan worden en hoe het eruit kan zien. Samen werelden creëren waar het publiek en wijzelf in weg kunnen kruipen. Maar stiekem heb ik nog een andere favoriete bezigheid en dat is samen met Tom een pyjamadag thuis. In mijn pyjama op de bank onder een dekentje films kijken achter elkaar met als het even kan dat het avond eten bezorgd wordt.

Tom: +1 Ik zit graag met Jolein op de bank.

Wat is je favoriete motto?
We kunnen enorm genieten van kleine momenten, zoals het zonlicht dat door het raam van ons appartement naar binnen valt, en de schaduwen en reflecties die gedurende de dag veranderen met het verstrijken van de tijd.

‘The little things? The little moments? They aren't little.’ van Jon Kabar-Zinn.