Hallo met... Arend en Ferre
Arend Peeters en Ferre Vuye studeerden beiden drama aan het KASK. Arend heeft een grote fascinatie voor beeldend theater en vertrekt in zijn eigen praktijk steeds vanuit beweging. Hij streeft ernaar theater zo transparant en toegankelijk mogelijk te maken zonder te moeten inleveren op absurditeit, abstractie en poëzie. Op een speelse manier prikkelt hij zijn publiek met beelden waar de kijker zelf associatief mee aan de slag mag gaan. Met The Butterpie Effect willen Arend en Ferre ruimte creëren voor fantasie: ‘We krijgen vaak te horen dat er geen alternatief is voor de realiteit van vandaag. We hopen met dit experiment deze aanname aan het wankelen te krijgen door te tonen wat er mogelijk is met een lege ruimte, twee mensen, verbeelding en tijd.’
Wat is jullie idee van ellende?
Arend: In een wereld leven waarin geen vooruitgang meer mogelijk lijkt. Ons huidige apparaat lijkt niet in staat alternatieven te bedenken voor onze werkelijkheid. Iedereen probeert het einde van dit systeem zo lang mogelijk uit te stellen wat voornamelijk inhoudt zich zo goed mogelijk te schikken naar de vraag en aanbod van de privémarkt. Het zinnetje van Margaret Thatcher, ‘There is no alternative’, is een beetje de basislijn geworden voor elke politieke partij. Een nieuwe visie heb ik nog niet zien verschijnen in mijn jonge leven. Dat is best een ellendige situatie met de huidige staat van de wereld.
Ferre: Deze obsessie met het idee dat we niets anders kunnen bedenken, was ook ergens een van de vertrekpunten voor onze voorstelling. Om als oefening net zoveel mogelijk zaken uit het niets te creëren.
Arend: Ik denk dat het ergens ook komt door hoe ons in de geschiedenislessen een bepaalde bril over onze wereld wordt opgezet. Er wordt ons geleerd dat de geschiedenis begint met het grote Egypte en dan het imperialistische Romeinse Rijk en daarna volgt tweeduizend jaar van overheersing en grote veldslagen. Hierdoor is het ook moeilijk om te denken dat er iets anders mogelijk is. Er wordt weinig gezegd over de 300.000 jaar van menselijke geschiedenis ervoor, waarin talloze andere politieke systemen bestonden. We hoeven misschien niets nieuws te bedenken, misschien kunnen we gewoon een goed idee dat al bestaat pikken.
Voor welke fout hebben jullie de meeste tolerantie?
Arend: Een duwfout tijdens voetbal, dat kan mij echt niet schelen.
Ferre: Dt-fouten.
Wat zijn je favoriete namen?
Ferre: Verschillende variaties op Anne vind ik mooi, dingen zoals: Anne Tjoviz, Anne Bolen, Anne Bijen, Anne Stellar, Anne Nehmer, Anne Vaahring, Anne Ohniempje, Anne Schteker, Anne Thachtig, Anne Dersdhenkent
Favoriete karaktertrek?
Arend: Ik moet altijd huilen bij X factor-audities.
Ferre: Ik doe het meestal best goed op X factor-audities.
Welke militaire gebeurtenis bewonder je het meest?
Ferre: Het is zeker geen bewondering, eerder ontzetting over een recente militaire gebeurtenis. Net zoals veel anderen ben ik de afgelopen maanden geschokt geweest door het stilzwijgen van de cultuursector tegenover het geweld in Gaza. Ik ken op dit moment maar twee plekken in België die effectief maatregelen hebben genomen, dat zijn les ballets C de la B en Victoria Deluxe. Beide huizen hebben de BDS ondertekend. BDS is een oproep vanuit Palestina om de Israëlische staat onder druk te zetten door Boycot, Disinvestment en Sanctions. De andere huizen blijven stil, hangen witte vlaggen of hosten een debat in een poging het blazoen te poetsen. Veel van deze huizen hebben programma’s rond dekolonisatie en zouden al door moeten hebben dat ‘neutraliteit’ een standpunt is, namelijk dat van de meest dominante, de onderdrukkende macht. Als zowel Human Rights Watch als Amnesty International verwijzen naar Israël als een apartheidsregime vind ik de situatie moeilijk nog ‘te complex’ te noemen. Mijn beste gok is dat ze bang zijn hun subsidies te verliezen door de verrechtsing van het politieke klimaat. Als dit waar is dan buigen onze huizen hun hoofd al nog voor de politici zijn verkozen. Dat belooft.
Wat is jullie favoriete kleur en bloem?
Arend: Bruin volkoren.
