Ieder jaar is de selectie van Festival Cement een combinatie van oude bekenden en nieuwe gezichten. In de terugkerende rubriek First Contact stellen we je, aan de hand van een kort vragenvuur, graag voor aan makers die komende editie voor het eerst op Festival Cement staan. Deze keer is het de beurt aan Ahilan Ratnamohan.

Beeld: Jonas Lampens

Op welke manier daag je jezelf als maker uit?

Voor mij is de uitdaging als maker, die consequent met ‘non-performers’ werkt (mensen die normaal nooit op de scene hebben gestaan) om de hiërarchie te usurperen. De vraag is voor mij dus: hoe kunnen zij zich totaal empowered voelen op de scene ondanks dat het normaal niet hun plek is?

Ook is het altijd belangrijk om mijn, of de performers, medeplichtigheid aan eenderwelke problematiek te ontmaskeren. Dit is soms zeer moeilijk vooral als je met mensen in precaire situaties aan het werken bent.

Wanneer is een maakproces voor jou geslaagd?

Wanneer het stuk even boeiend is als het proces. En ik weet niet of dat me ooit tot nu toe is gelukt. Misschien wel met Look On The Bright Side, eigenlijk.

Ik denk dat de maakprocessen die ik tot nu toe heb geleid altijd echt fantastisch zijn geweest. Ondanks dat ik zeer trots ben op alle voorstellingen, vraag ik me af of we erin geslaagd zijn om dat in de voorstelling te krijgen.

Wat typeert jou het meest als maker?

Totaal uiteenlopende voorstellingen wat esthetiek betreft, veel focus op de live gebeurtenis. Ik refereer niet aan de ‘canon’.

Wat is je grootste inspiratiebron en waarom?

Op dit moment moet ik twee inspiratiebronnen benoemen.

Voetbal. Ik kwam ooit naar Europa als aspirerende profvoetballer. De jaren die ik gewijd heb aan voetbal hebben me hard beïnvloed in mijn praktijk, zowel inhoudelijk, fysiek als cultureel. Voor mij is het voetbal een ongelofelijk rijke cultuur die me blijft interesseren, dat het vaker lelijk is dan mooi maakt de liefde ervoor zo paradoxaal en juist interessanter.

Taal-leren. Ik heb ongeveer 8 talen geleerd. Voor mij was het proces van gereduceerd te worden tot een 4- of 6-jaar oud kind (wanneer men het intellect en de ervaring van een volwassene heeft) zo’n speciale ervaring. Het proces dat je meemaakt blijft me voortdurend inspireren en het wordt alleen maar specialer. De laatste twee talen die ik heb geleerd (allez, waarmee ik nog bezig ben) - Lets en Tamil - hebben het gewoon nog maar versterkt.  

Welke rituelen heb je voordat je een voorstelling begint?

Het meest consequent is het maken van een project ‘scrap book’, waarin ik alle ideeën in blijf schrijven en plakken. Het is niet zo anachronistisch als het klinkt, het is een GoogleDoc. Maar ik vind het fijn om dit te blijven actualiseren en zo een project al te laten ontstaan voor we de vloer op gaan.

Als je voorstelling het kleinste beetje zou kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn?

Misschien niet enkel voor deze voorstelling, maar voor mijn langlopende onderzoek van taal-leren en performance: zou die de huidige pedagogie in scholen ooit veranderen, zou dat wel cool zijn.

Wat is je droom als maker?

Ik droom niet echt als maker, de meeste van mijn ‘dromen’ worden gerealiseerd. Misschien is het een iets onrealistischer idee dat mijn choreografische praktijk wordt opgenomen door een professionele voetbalclub en dat ze me vragen om een rol zo als creative director te nemen, waarbij ik werk met de spelers op een abstracte manier. 

Een andere droom is om ooit mijn lievelingsroman - La Rayuela/Hinkelspel van Julio Cortazar - te regisseren als film. Dat is een recente gedachte.

Look On the Bright Side van Etuwe Bright Junior/Star Boy Collective/Ahilan Ratnamohan is tijdens Festival Cement te zien op 20, 26 & 27 maart. Meer info en tickets >