Festival Cement 2023

Van 17 - 25 maart 2023 trakteerden we je op voorstellingen van maar liefst 19 verschillende makers in de Verkadefabriek, Theater Artemis en bovenop de watertoren.

Dit stond er op het programma

Dit wensen jullie

Als je dit jaar op Festival Cement was, dan kon je 'm niet missen: de rode cementmolen in ons festivalhart waar je je hoofd in kon steken om een wens of boodschap achter te laten. We hebben ze gehoord - en nu kun jij een selectie aan pareltjes ook horen.

Recensies

IKA SCHWANDER DEBUTEERT MET VERPLETTERENDE VOORSTELLING ROND SEKSUEEL TRAUMA

‘It’s so much easier to recognise the crying body than the body of the ones that made it cry.’ In haar adembenemende afstudeervoorstelling è vero è vero è vero laat Ika Schwander popcultuur, visuele vervreemding, poëtische teksten en documentaire materiaal door elkaar lopen om het thema van seksueel trauma te belichten.

LIBERTY BELL IS EEN LANGGEREKTE SCHREEUW VAN ANGST

"Haar grote angst is of er nog wel toekomst is voor haar tienjarige zoon Liberty Bell, in wat voor wereld, waarvoor zij als partijleider mede verantwoordelijk is, groeit hij op? Die zoon heeft, in de persoon van Zarion Wouters, daadwerkelijk een rol in het stuk. Met Zarion Wouters hebben zij, hoe jong ook nog, een talentvol acteur gecast. Samen met de ijzersterk en overtuigend spelende Schulting brengen zij een voorstelling die staat als een huis."

ARTIFICIËLE NATUUR ALS HABITAT VOOR DE WEZENLOZE MENS

"In de openingsscène van MANNAHATTA worden we niet door menselijke performers verwelkomd, maar door drie groene gordijnen. Hun enige bewegingsmogelijkheid is rondjes draaien en door de ruimte rollen, maar met dat beperkte vocabulaire komen ze toch tot leven. Je dicht ze zelfs verschillende persoonlijkheden toe: het kortste gordijn, dat in snelle bewegingen communiceert, lijkt bij voorbeeld nogal een opgewonden standje."

JONGE SPELERS LEGGEN VEEL BLOOT VAN WAT DE HUIDIGE THEATERMAKER OPBREEKT

"Vliegensvlug beweegt de situatie van persoonlijk existentieel gedoe naar professionele discussie naar systeemkritiek en terug. Indirect leggen Buhrs en Gijsels veel bloot van wat de huidige maker opbreekt om het te maken in het theater. (...) Instead of doing nothing, geproduceerd samen met Monty in Antwerpen, is buitengewoon onpretentieus en intelligent, theater zoals theater bedoeld is."

OPSTANDIG KARTONNENDOZENDECOR STEELT EEN KROKODILLENBROEK

Oh nee, mijn kostuum!’ Met veel gevoel voor drama kijkt Romy Moons de zaal in. Het doek is zojuist gevallen en ze heeft alleen een T-shirt en een onderbroek aan: paniek! En dat terwijl ze eigenlijk een krokodillenpak aan zou moeten hebben voor De Grote Kroko-show, die op het punt staat te beginnen en waar al deze vijfplussers op de tribune natuurlijk voor gekomen zijn. Met een mengeling van radeloosheid en aanstekelijke irritatie scharrelt ze in het eerste deel van Het donker van theatermaker Sonja van Ojen haar kledingstukken bij elkaar.

VERWARD MAAR MET VROLIJKE TRED LOOP JE WEER NAAR BUITEN

Dat is weer eens wat anders: dat je bij het verlaten van de voorstelling niet helemaal zeker weet of je de voorstelling nu wel gezien hebt. Op Festival Cement overkwam het me bij duo Happel & Van der Vegt (twee leden van het Vlaamse collectief Werktoneel): een voorstelling die volgens de aankondiging een kwartier zou duren, maar waar ik na een half uur lichtelijk verward maar met vrolijke tred het geïmproviseerde zaaltje maar weer verliet, op weg naar een volgende voorstelling.

TWEE UITERSTEN OP ÉÉN AVOND BIJ FESTIVAL CEMENT

Bij Festival Cement in ’s-Hertogenbosch gaan jonge makers op zoek gaan naar nieuwe theatervormen en gedachten. Die zoektocht levert op één avond uiteenlopende resultaten op. De voorstellingen ‘Mannahatta’ en ‘Hamlet vs Don Quixote’ zijn theatraal tegengesteld aan elkaar, maar in hun strekking ontlopen ze elkaar dan weer niet zoveel.

INNEMENDE CONVERSIETHERAPIE OP HET DAK VAN DE VERKADEFABRIEK

Spannende keuze voor de locatie van een festivalvoorstelling: het dak van de Verkadefabriek in Den Bosch. Via een trap naar een glazen dakdeur krijgen we bij aanvang van Queertopia al een weids uitzicht cadeau. De hand van actrice Judith Schuur wijst naar het Bossche centrum, ingeklemd tussen de torens van de Sint-Janskathedraal en het stadhuis. Ze vraagt de vier toeschouwers – het maximum per tijdslot – in stijlvol Engels of die het ook zat zijn de blik op liefde en seksualiteit te laten vernauwen door deze twee normatieve instanties: kerk en overheid.