Van Marijn Graven

Lieve Meemaker,
We hebben elkaar al enige tijd niet getroffen, langer dan we gewend zijn. Althans niet op hetzelfde moment in dezelfde fysieke ruimte. De plek bij uitstek waar ik je graag zie.

Eind maart 2020 schreef ik je ook een brief. Kort nadat Festival Cement en A MA ZON EN - mijn bijdrage aan het festival - werden afgelast. In A MA ZON EN wenste ik samen met mijn artistieke team en jou te bouwen aan een nieuwe planeet. Omdat de huidige niet leefbaar meer leek. Een planeet waarin geschiedenis en sciencefiction elkaar ontmoetten. Waar het strijdlustige bloed en de daadkrachtige energie van het mythische Amazonenvolk op een fantasievolle, speelse, intieme en kwetsbare manier zouden worden verenigd met de verwarde staat van de huidige aardbewoner. De eerste coronagolf overspoelde onze utopische planeet nog voordat zij het levenslicht zag.

De brief die ik je toen schreef, terwijl ik omhoog krabbelde uit het wassende water, was een ode aan verveling. Een pleidooi voor meer stilte, minder digitaal beeld, minder ruis en meer innerlijke verbeelding. Inmiddels ben je zo’n 16 maanden verder en vraag ik me geregeld af hoe het met je gaat en wat je nu nodig hebt. Heb je behoefte aan samenzijn in dezelfde ruimte op een gelijkaardig tijdstip met mij, met mijn speler en met andere meemakers? Heb je behoefte aan schoonheid, troost, verbinding, aanraking, humor en ontroering binnen een gezamenlijke theatrale rituele setting? Of voel je angst om met onbekenden in dezelfde ruimte te zijn? Zijn je natuurlijke menselijke verlangens bezoedeld geraakt door de nieuwsbronnen en gebeurtenissen van de afgelopen maanden? Heb je het theaterbezoek inmiddels voorgoed vaarwelgezegd? Duurt het je allemaal te lang? Heb je andere manieren van vrijetijdsbesteding gevonden? Andere middelen om zingeving te creëren, je innerlijke kind te vieren en je ziel te voeden? Eerlijk gezegd ben ik daar weleens bang voor. Dat we elkaar te lang niet getroffen hebben en je denkt dat je me niet meer nodig hebt; “uit het oog, uit het hart”, zoiets? Terwijl ik jou wél nodig heb, misschien nog wel meer dan ooit. Want inmiddels ben ook ik zo’n 16 maanden verder en heb ik veel verloren in die voorbije maanden. Zoals een aantal dierbaren, mijn geliefde werkzaamheden in het theater en ben ik enkele illusies armer.

Toch weet ik dat ik niet de enige ben die veel heeft verloren, pijnlijk verdriet heeft gekend, onzekerheid en onmacht gevoeld heeft en nog regelmatig voel.

Mijn theatrale verlangens zijn anders dan in maart 2020. Ik wil niet meer bouwen aan de planeet zoals ik die toen voor ogen had. Ik wens samen met jou te rouwen. Onze persoonlijke en gezamenlijke verliezen zinnelijk te bezingen, het uit te schreeuwen misschien. Om zo achter het duister weer licht te kunnen vinden.

Maak je dit transformatieve, hartstochtelijke ritueel met mij mee? Ik hoop het vurig. 

Liefs,
Marijn