Artificiële natuurlijk als habitat voor de wezenloze mens

"In de openingsscène van MANNAHATTA worden we niet door menselijke performers verwelkomd, maar door drie groene gordijnen. Hun enige bewegingsmogelijkheid is rondjes draaien en door de ruimte rollen, maar met dat beperkte vocabulaire komen ze toch tot leven. Je dicht ze zelfs verschillende persoonlijkheden toe: het kortste gordijn, dat in snelle bewegingen communiceert, lijkt bij voorbeeld nogal een opgewonden standje."

Marijn Lems schreef over MANNAHATTA van Renée Goethijn voor Theaterkrant.

Lees recensie